Over het moederschap, de kleerkaststrijd en het gratis pakketje schuldgevoel

We weten ondertussen dat je kindertijd een grote invloed heeft op je functioneren vandaag. Ik schreef er twee blogs over die je hier en hier terugvindt.

Dat betekent dat je eigen opvoedingsstijl natuurlijk ook een impact heeft op jouw kinderen. Maar op welke manier dan? Als mama stel ik me wel vaker die vraag. En in mijn werk als psycholoog is het een van de meest confronterende zaken. Want bij mijn cliënten zie ik dagelijks de gevolgen van de interacties met hun ouders. Wat me tegelijkertijd ten volle doet beseffen dat mijn manier van opvoeden ook sporen nalaat bij mijn dochter. 

 

Opvoeding = balans zoeken

Mijn werk als psycholoog geeft me bepaalde inzichten en daardoor weet ik hoeveel impact die eerste levensjaren op je verdere ontwikkeling hebben. Maar betekent dat dat ik het als mama altijd perfect deed of doe? Nee, toch niet. 

Als ik eerlijk moet zijn, vind ik opvoeden ontzettend lastig. Het is een constante tweestrijd: voldoende grenzen stellen, maar tegelijkertijd ook de vrijheid geven om de wereld en zichzelf te ontdekken. Zoveel mogelijk beschermen, maar tegelijk ook fouten laten maken zodat ze eruit leren en veerkrachtiger worden in deze veeleisende maatschappij. Ik hoop uit de grond van mijn hart dat ik mijn dochter voldoende meegeef zodat ze altijd dicht bij zichzelf kan blijven en de ruimte krijgt om zichzelf te zijn.

Is dat makkelijk? Absoluut niet. Opvoeden is een evenwichtsoefening. En we weten allemaal dat perfect balanceren weinigen gegeven is. 😊

De kleerkaststrijd

Een voorbeeld van hoe moeilijk opvoeden is en wat de impact op je kind kan zijn? De voor de vele ouders gekende ‘kleerkaststrijd’: ochtendlijke, oeverloze discussies over wat wel of niet aan te doen. En daar durven we als mama of papa weleens in te sturen, want je wilt dat je kind deftig voor de dag komt en niet weeral die coole, maar kapotte broek draagt, of dat veel te roze tutu-kleedje. Als ouder projecteer je dan meteen je eigen angst op je kind: ‘als ze maar niet uitgelachen worden’.

Natuurlijk laat ik me als mama ook vangen in diezelfde strijd. Ik herinner me het moment dat mijn dochter, toen ze nog in de kleuterklas zat, alleen maar kleedjes wou aandoen. Ik vond dat als moeder toch niet zo gepast op de dagen dat ze turnles had. Want in die lessen droegen ze hun ‘gewone’ kleren, en deden ze ter plaatse alleen turnpantoffeltjes aan. 

Gevolg? Elke ochtend opnieuw een helse strijd tussen het mooie kleedje van dochterlief of de handige broek die mama voorstelt. 

Als je dan een slechte nacht achter de rug hebt, zoals dat hier vaak het geval was, want mijn dochter is altijd een slechte slaper geweest, barst de bom der geduld weleens. 

Zoals op die ene ochtend. Na een hele zware nacht (voeg ik er uit zelfverdediging even aan toe 😊) was mijn geduld op. Ik had het helemaal gehad met het kleedje en werd heel erg boos: “Het is altijd hetzelfde, ik heb hier geen zin in en doe het ook maar voor je bestwil. Maar oké, we zullen een kleedje gaan halen boven.” En ik bleef maar verder razen tot we samen voor de kleerkast stonden. Ze stond met haar gezichtje naar de kast om het kleedje te pakken, draaide zich om met haar ogen vol tranen en zei: “Ik zal de broek wel aandoen”. 

BAM! Op dat moment besefte ik dat ik op die manier sporen nalaat bij mijn kind: ze was zich aan het aanpassen om aan mijn verwachtingen tegemoet te komen. Ik krijg nog altijd hartzeer als ik aan dat moment terugdenk. Natuurlijk heb ik meteen daarna geprobeerd om het tij te keren, me verontschuldigd, haar eens goed vastgepakt en gezegd dat ze haar kleedje mocht aandoen. 

Gratis pakketje schuldgevoel

Soms ‘zie’ ik de invloed van die interacties met mijn dochter dus letterlijk gebeuren, maar dat is zeker niet altijd het geval. Ik reken mezelf niet tot de klasse ‘voorbeeldige moeders’, al doe ik daar uiteraard wel mijn best voor.

Voel ik me daar soms schuldig over? Jazeker! Ik zeg vaak: op het moment dat je kind geboren wordt, krijg je daar gratis een pakketje schuldgevoel bij. Je zal je altijd wel schuldig voelen over iets. Maar ik heb ook geleerd dat ook ik fouten maak, en dat dat oké is. En dat mijn dochter, ongeacht hoe ik het ook doe als moeder, sowieso haar eigen patronen en overtuigingen zal ontwikkelen waar ze misschien ooit ook wel een keertje mee aan de slag zal moeten. 

Herinner jij momenten dat je je aanpaste aan de verwachtingen van je ouders of dat je besefte dat je je kind in een bepaalde richting aan het pushen was? Wil je er iets aan doen, maar vind je het moeilijk om ermee aan de slag te gaan? Neem gerust contact op en ik help je graag verder.

Post A Comment